نقاش نبودم تو یادم دادی رنج کشیدن را

یکباره رفتی تا بیاموزم بی چشم دیدن را

بر بلندای وابستگی دستانم را رها کردی

از چشمت افتادم با چشم خود دیدم بی بال پریدن را

شدم یک دریا غم

بیا ودریابم

بگو که در خوابم

یارا یارا

شکستم در طوفان

چو کشتی سرگردان

به ساحل برگردان

دل مرا

آتش دلتنگی خاموش نشد در زیر باران ها

آه بگو بعد از تو باید چه کنم با این خیابان ها

هر صورتی آمد نشد از دل ببرد طرز نگاهت را

چنگ میزنم بر ابر تا پس بدهد چشمان ماهت را