((می‌روم تا که به صاحب‌نظری بازرسم

محرم ما نبود دیدهٔ کوته‌نظران))

اونی که در خونش باز بود همیشه

رو همه درارو بسته

چشماش شد از تاریکی خسته

رفت... نشی وابسته

نمیشه دل هیشکی واسم تنگ

خیالت راحت هرکی

رفت از جلو چشم،

به مرورم میره از دل؛

به مرور میره ازدل

من خودم یه عمر ذغال فروختم به همه،

نکن روم سیاه

در قبلتو واسه کی وا کردی؟ ببند!

همش سوز میاد

نبین امروزمو از سنگ در میاد صدا ،

از من نمیاد

یه روزی میبستم یه شهرو با شصت کیلو وزن ،

بودش روم زیاد

اگه به من بود

که نمیخوندم از کمبود

نمیکردم گلایه از

چشای حسود

اگه به من بود

بر میگشتم عقب زود

با بعضیا

نمیشدم آشنا بهتر بود

هوا که خنک میشه

درختایی که سایه میندازن فراموش میشن!

ولی من راجع به درخت و سایه حرف نمیزنم!

چشمام شد به در خشک

روزای خوبم کوش؟

بازم دستامو

کردم از حرص مشت

بخت کرده بهم پشت

هنوز تلخه حقیقت

به رویاس دلا خوش

با قانون جنگل

کردن این شهرو آدماش رشد

یه پروانه ی تنها موندمو

انگار تو این سیاره من غریبمو

فقط منم که صبرم پاره کردش پیلمو

نداشتن چشم پروازمو زدن بالمو‌‌